2. Levenskunst

Over waarlijk liefhebben
Onlangs stuitte ik op een prachtig gedicht van Esther van Nieukerken, dat alles zegt over waarlijk liefhebben. Speciaal voor ouders. Maar ook voor geliefden. En broers en zussen. En collega’s. En vrienden. Een bovenal voor onszelf, als we ‘s morgens in de spiegel kijken

Vertel het zaadje niet

> Dat het een bloem moet worden
> Dat het hard moet werken
> Goed moet luisteren
> En zich voorbeeldig moet gedragen
> Zich moet haasten voordat
> de andere bloemen te hoog zijn en,
> Boven hem uittorenen,
> Hem de zon ontnemen
>
> Maak het zaadje niet klein
> Door te zeggen dat het maar een zaadje is
> Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
> Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
> Hoeveel het moet zonnen
> Hoeveel het moet groeien
> Wat het moet worden
>
> Vertel niet
> Dat breken niet de bedoeling is
> Dat hij heelhuids aan moet komen
> En vraag je dan niet af
> Of hij wel de goede kant op gaat
> En hoe hij dat zo zeker weet dan
>
> Vraag het zaadje niet
> Wat zijn plan is
> Welke kleur zijn bloem wordt
> En hoe hij daar gaat komen
> Zo hoog
> En waar hij denkt
> die kleur vandaan te halen
> Uit die gele zon? Of de bruine grond?
>
> Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
> Verkeerde ouders of
> Verkeerde grond
> Te weinig regen
> Of te veel zon
>
> Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
> Te krom te langzaam te raar
> Dat de blaadjes er gek uitzien
> Of te veel aan een kant staan
> Dat hij gek danst
> Of geen kans heeft
> Slechts om vertrapt te worden
> Opgegeten
> Opgegeven
>
> En vertel hem uiteindelijk niet
> Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
> Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
> Of dat hij verkeerd ruikt
> Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
> Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
>
> Vertel het zaadje slechts
> Hoe mooi het is
> Hoe eigen
> Hoe echt
>
> Vertel het zaadje
> Dat hij uniek is
> Er nooit eentje was zoals hij
> En dat dat nou juist zo prachtig is
> Dat we zo benieuwd zijn naar
> Hoe je groeien zal
> En wat je brengen zal en
> Dat de aarde je draagt
> De zon naar je lacht
> En het water je voedt
>
> Dat we blij zijn dat je er bent
> Op precies de goede plek
> Met precies de goede manier van zijn
> Dat de wei nog net wat mooier is
> En dat je daar samen zal staan
> Met al die anderen
> Die net zo prachtig uniek zijn als jij
> En precies dat maakt het
> Goed
>
> Zachtjes regent het
> Op de grond
> En er is geen haast
> Je voelt vanzelf
> Wanneer je breekt en open gaat en
> Onthoud
> Dat wat je bent nooit vergaat
> Hoe je ook groeit of breekt of bloeit

"Het gebed dat verhoord werd’

Ik vroeg om kracht en kreeg moeilijkheden om me sterk te maken
Ik vroeg om wijsheid en kreeg problemen om te leren op te lossen
Ik vroeg om voorspoed en kreeg verstand en spierkracht om mee te werken
Ik vroeg om moed en kreeg gevaren om te overwinnen
Ik vroeg om geduld en kreeg situaties waarin ik werd gedwongen om te wachten
Ik vroeg om liefde en kreeg mensen om te helpen
Ik vroeg om gunsten en kreeg kansen
Ik ontving niets van wat ik vroeg
Ik ontving alles wat ik nodig had
(oorspronkelijke auteur onbekend, wrs afkomstig uit Soefie -literatuur)

“een van de grootste uitdagingen  in het leven is om getuige te zijn van onrecht in de wereld en niet toestaan dat het ons licht verteerd”